(PROVISOIR)

De documentaire (PROVISOIR) is gemaakt over een periode van twaalf weken in opvangcentrum Foyer Bodeghem – Leger Des Heils, Brussel. Deze plek biedt onderdak aan een zeventigtal asielzoekers, dak –en thuisloze mannen en begeleidt hen om zich te kunnen reïntegreren in de maatschappij.
Gedurende drie maanden heb ik de bewoners gevolgd en hun dagelijkse bezigheden in een reeks beelden vastgelegd. Ik heb mij zo goed mogelijk proberen integreren in hun leefwereld, om op die manier het leven zoals het is aan u, de kijker, te laten zien. In het begin was dit niet evident vermits ik nog niet aanvaard werd binnen de groep en mijn aanwezigheid niet altijd op prijs gesteld werd. Na verloop van tijd groeide echter het wederzijds vertrouwen en verdween hun argwaan naar mijn bedoelingen. Ze lieten mij toe in hun persoonlijke leefomgeving en ik werd soms zelfs niet meer opgemerkt, zo kon ik spontane momenten en onderlinge relaties tussen de bewoners vastleggen. Ik heb sombere en eenzame situaties gezien, woordenwisselingen, ruzies en opstootjes. Maar even vaak momenten van intense blijdschap en vreugde, kwajongensstreken en onderling plezier. Ik heb mannen elkaar zien vastpakken uit vriendschap en zien wegduwen uit ergernis.
Naast het fotograferen was ik geïnteresseerd in het verhaal van deze mensen. Bij sommige personen verliep dit heel stroef en kwamen we niet verder dan een “slecht weer vandaag hé, maar we mogen niet klagen”, anderen hebben zich opengesteld en mij een inkijk in hun leven gegeven. Deze mannen vertelden over hun verleden; hoe iemand zijn bedrijf van de ene op de andere dag failliet verklaard werd, hoe de ene alles en iedereen verloren heeft in zijn thuisland, hoe de andere nooit iets anders heeft gekend dan het leven op de straat,… Er werd gepraat over gevoelens van verdriet en verlies, maar evengoed over geluk en liefde.
In de tijd dat ik met deze mannen heb doorgebracht ontdekte ik dat ze allemaal een andere persoonlijkheid en achtergrond hebben, gaande van afkomst tot godsdienst of cultuur, maar toch op één of andere manier samen proberen te leven en er het beste van trachten te maken. Dit zou volgens mij in de normale samenleving lang niet altijd lukken. Ik heb gemerkt dat ieder individu anders omgaat met de situatie waarin hij verkeert, sommigen zijn het zoeken en wachten kotsbeu, anderen lopen over van energie en motivatie om een oplossing te vinden. Het enige dat al deze mannen gemeenschappelijk hebben is dat ze een andere toekomst willen en deze plek als een voorlopige of tijdelijke oplossing zien, een provisoir…